Het huis van Frans Schrofer

Uit het blad VT WONEN, december 1991 nummer 12.

WONEN MET KUNST ALS RODE DRAAD.
Kunst is de rode draad in het interieur van industrieel ontwerper Frans Schrofer. Daarnaast nemen de meubel- en lichtontwerpen van Frans zelf een prominente plaats in. De basis van het huis is dan ook zo neutraal mogelijk gehouden.

'Vroeger was dit een melkwinkel', vertelt industrieel ontwerper Frans Schrofer over zijn huis. 'Toen ik er net introk, waren er nog een aantal dingen die daaraan herinnerden. Zoals van die grote houten deuren waarachter enorme koelkasten schuilgingen. En Nutalla-stickers in de voorraadkast. Onder het afdak op de binnenplaats had altijd een melkwagen gestaan.

Frans Schrofer in zijn ontwerpstudio

Het huis bestaat oorspronkelijk uit drie kleinere huizen, van elkaar gescheiden door een binnenplaats en een kleine 'koer', die Frans nu overdekt heeft.

Eigenlijk bestaat dit huis uit drie pandjes. Het voorste gedeelte, waar de winkel en de huiskamer van de melkboer zaten, werd gescheiden van de keuken, opkamer en kelder door een 'koer': een binnenplaatsje waar geen zonlicht kwam. Dat diende als een soort openlucht-koeling. Bij mij is het nu de gang waar ik een lichtkoepel op heb gemaakt en waar ik in de winter alle planten neerzet: een mini-wintertuin. Maar achter de keuken, opkamer en kelder - het 'tweede huis' - lag en ligt aan de andere kant van een grote binnenplaats nóg een huis: de voormalige stallen met daarop de hooizolder.
Al met al een behoorlijk geheel dus, dat ik eigenlijk aan mijn zus te danken heb. Die was namelijk wijkverpleegster en heeft de weduwe van de melkboer in haar laatste levensdagen begeleid. Zij waarschuwde me dat het huis te koop zou komen.
De eerste keer dat ik het zag viel het me tegen. Aan de voorkant gezien leek het me te smal en te klein. Na een daarop volgende huizenjacht van een jaar raadde mijn zus me aan toch nog eens naar dit huis terug te gaan: er zou nog meer ruimte achter zitten. Via een steeg kun je de binnenplaats bereiken en toen ik over de poort keek was ik meteen verkocht. Het pandje dat achter het 'eerste' en het 'tweede' huis lag zou een prachtige studio kunnen worden. Want hoewel ik op dat moment in vaste dienst was als produktontwerper, wist ik al dat ik voor mezelf wilde beginnen.

Kunst, en met name die van vader Willem Schrofer, neemt een belangrijke plaats in. Bank, lamp en piëdestal zijn prototypes van Frans' ontwerpen. Het parket is van licht eiken.

Enthousiast begon ik met een stel vrienden aan het opknappen van de drie huisjes. Maar na twee maanden zonk ons de moed in de schoenen. We leken nauwelijks vorderingen te hebben gemaakt. Veel moest tenslotte driedubbel, zoals de daken van alledrie de huisjes vernieuwd moesten worden. Ik heb toen snel een brief geschreven aan de gemeente om financiële steun aan te vragen en ik geluk: dit huis viel nog net binnen het stadsvernieuwingsgedeelte. Bovendien zouden het volgend jaar de subsidiekranen worden gesloten. Nu kon ik tenminste ook iets láten doen.

Waar eerst een open ruimte was, is nu een lichtkoepel aangebracht. De ruimte dient nu als gang, waar 's winters de planten worden neergezet. De kast is een familiestuk.

Toch ben ik, in de zes jaar dat ik hier woon, nog altijd aan het klussen. Maar het worden wel steeds leukere klussen die niet meer alleen met de basis te maken hebben. Zoals een opening maken van keuken naar opkamer.
Mijn interieur is met het huis meegegroeid. In de loop van de tijd heb ik spullen om me heen verzameld die ik gekregen heb van familie en kennissen en die ik gekocht heb op veilingen en markten. Hier en daar komt er wat van de sloop. Ik kan me ook niet voorstellen dat het anders kan gaan. Ik begrijp niet hoe je in een winkel in een keer een heel interieur kunt aanschaffen. Iets moet historie hebben, meerwaarde voor jezelf.

De vaas is een onderdeel van een bowlset, het eindexamenproject van Frans Schrofer

Van mijn eigen ontwerpen heb ik in elk vertrek wel prototypes staan. Dat zijn vrijwel allemaal meubels en lampen. Sommige daarvan zijn of worden in produktie genomen. Sommige ook niet. De bank in de opkamer is een goed voorbeeld van dat laatste. Het ontwerp daarvan had ik al twee jaar eerder gemaakt. Maar het is nog nooit op ware grootte uitgevoerd. Dat heb ik alsnog laten doen. Het is tenslotte een produkt uit een bepaalde ontwerp periode en het is leuk om daar een soort overzicht van te hebben.

De vroegere melkwinkel. De kast is een echte apothekerskast die opnieuw is geschilderd en met stof is bespannen. De tafel met beklede poten is een prototype.

De rode draad in mijn interieur is eigenlijk de kunst. Zonder kunst is het huis kaal en leeg. Bij de verbouwing is de basis ook bewust zo neutraal mogelijk gehouden om alle aandacht uit te laten gaan naar de schilderijen en tekeningen. Vlak onder het plafond heb ik door alle vertrekken heen een profielrand aangebracht met een trapvormig motief: een perfect ophangsysteem, waardoor ik ook nog heel makkelijk stukken kan wisselen. Want inmidels heb ik al een kleine collectie.
Heel veel werk is van vrienden en kennissen, maar ook van familie. Vooral van mijn vader, Willem Schrofer. Van alle periodes van 1920 tot 1968 heb ik iets van hem. Hij was docent tekenen aan de Koninklijke Academie van Beeldende Kunst in Den Haag en mijn moeder was een leerlinge van hem. Het leuke is dat ik nu ook weer les geef op diezelfde academie, al is het dan wel op de grafische afdeling. Dat doe ik één dag in de week. Maar het meest van de tijd breng ik door in mijn eigen studio op de vroegere hooizolder, met het maken van ontwerpen om die vervolgens al redelijk nauwkeurig uit te werken in modelletjes met een schaal van 1 op 10. Aan de hand daarvan kunnen de meubelfabrikanten een goede beoordeling geven. Heel recent ben ik ook bezig met architectuur. Mijn laatste opdracht bestaat uit het ontwerpen van een fabriek.
Wat ik nog als ideaal heb is wonen in een door mezelf ontworpen huis. Hoewel ik oude huizen prachtig vind, lijkt me dat helemaal het einde: een soort statement van de ontwerper.'