Gedicht

Uit 'De Zelfk(r)ant, daklozen- en minimakrant voor Den Bosch en omgeving', 1e jaargang nr. 6 mei 1998

GEBED VOOR EEN VERZETSHELD

Geef de grijze vogel die op Uw handpalm is neergestreken de rust van de zomeravond.
Strijk zijn vermoeide vleugels glad en blaas de adem van Uw goedheid tussen zijn borstveren, zodat de huid weer jong wordt als van een eerstgeborene.
Pluk uit zijn staart de onzekerheden weg en was uit zijn ogen het gele vocht van de vertwijfeling.
Geef hem een jong en sterk hart en vul zijn aderen met vers bloed.
Aldus herschapen geef hem een plaats aan een vensterloos raam dat uitziet op de rivier met blauwe golfslag en waarin gele zandbanken verzonken ogen van rust zijn in een tijdloze stroom. Want zijn vlucht was veren vermoeiend.
Opgejaagd van vindplaats naar vindplaats zocht hij de grijze bosrand uit en voedde zich met de schors van de stervende bomen. Zelfs daar was hij niet veilig, want uit het ongedekte veld kwamen de sluipschutters schuilen onder de groene koepel en berekenden de baan van zijn kortstondige vluchten.
Tot diep in het paarse hart van het ontbindende woud is hij opgedreven, neergeschoten en achtergelaten op het schimmelbed van rottende bladeren.
Daar is hij gevonden en tot U geroepen.
Geef hem de rust en de eeuwige vlucht. Amen

Carel Schrover

Carel's vrouw Ans schrijft me hierover : "Hij heeft het gedicht in ongeveer 1975 gemaakt voor de Bossche Omroep t.g.v. Memorial day. Sindsdien heeft het er verschillende jaren in gestaan ook in Brabants Dagblad want het is steeds opnieuw te gebruiken. Ook vroegen sommige mensen het voor een bidprentje. Vorig jaar stuurde ik het naar de Zelfkrant omdat men om kopij vroeg, maar het heeft dus niets met deze krant te maken. Het is echt geschreven voor een soldaat die in de oorlog sneuvelde."